Σήμερα, μετά από τόσο καιρό απουσίας, σας έχω κάτι νέο. Πως θα σας φαινόταν να συζητήσουμε μια ταινία;
Μια ταινία ελληνική, κάπως παλιά, αλλά και τόσο σύγχρονη συνάμα.
Μια ταινία που από πολλούς χαρακτηρίστηκε «παράξενη».
Ίσως γιατί κάποιοι δεν την κατάλαβαν, ή δεν θέλησαν να την καταλάβουν ή ίσως ακόμα δεν ήταν σε θέση να την καταλάβουν ή δεν την είδαν τη σωστή στιγμή, με τη δέουσα προσήλωση και διάθεση. Πρόκειται για την ταινία «Φτηνά τσιγάρα» του Ρένου Χαραλαμπίδη.
Πόσοι την έχετε δει; Τι γεύση σας άφησε; Τι σας έμεινε από την ταινία; Η μουσική; Η ατμόσφαιρα; Κάποιο απόσπασμα;
Παραθέτω πιο κάτω, το δικό μου αγαπημένο απόσπασμα:
«Θα ‘θελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα να αρχίσω. Ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα. Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές. Όταν έχω αυτόν τον ξαφνικό πόθο να πετάξω, και δεν έχω πού να πετάξω, κρύβομαι στη συλλογή μου. Γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια, λόγια… Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουνε αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι από αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα».
Παναγιώτης Καλαντζόπουλος - Φτηνά Τσιγάρα
Έλλη Πασπαλά - Λευκό μου Γιασεμί
