Σήμερα, μετά από τόσο καιρό απουσίας, σας έχω κάτι νέο. Πως θα σας φαινόταν να συζητήσουμε μια ταινία;
Μια ταινία ελληνική, κάπως παλιά, αλλά και τόσο σύγχρονη συνάμα.
Μια ταινία που από πολλούς χαρακτηρίστηκε «παράξενη».
Ίσως γιατί κάποιοι δεν την κατάλαβαν, ή δεν θέλησαν να την καταλάβουν ή ίσως ακόμα δεν ήταν σε θέση να την καταλάβουν ή δεν την είδαν τη σωστή στιγμή, με τη δέουσα προσήλωση και διάθεση. Πρόκειται για την ταινία «Φτηνά τσιγάρα» του Ρένου Χαραλαμπίδη.
Πόσοι την έχετε δει; Τι γεύση σας άφησε; Τι σας έμεινε από την ταινία; Η μουσική; Η ατμόσφαιρα; Κάποιο απόσπασμα;
Παραθέτω πιο κάτω, το δικό μου αγαπημένο απόσπασμα:
«Θα ‘θελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα να αρχίσω. Ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα. Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές. Όταν έχω αυτόν τον ξαφνικό πόθο να πετάξω, και δεν έχω πού να πετάξω, κρύβομαι στη συλλογή μου. Γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια, λόγια… Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουνε αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι από αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα».
Παναγιώτης Καλαντζόπουλος - Φτηνά Τσιγάρα
Έλλη Πασπαλά - Λευκό μου Γιασεμί
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλοντας και μη, μια ταινία ξεκινάει με κριτική. Τετριμμένο ίσως,
ΑπάντησηΔιαγραφήαναπόφευκτο δε... Να όμως που γυρίστηκε μια ταινία, η οποία ξεφεύγει απ'τα όρια της κριτικής της ταινίας, αυτής κάθε αυτής. Μιας ταινίας που πυροδοτεί την κριτική για τον εαυτό σου. Και εδώ μπαινεις με φορά στο μάτι του κυκλώνα. Δεν αγγιζει το υπαρξιακο επίπεδο απλα, αλλά ένα καθαρα μυστικιστικο επιπεδο, σχεδόν αιθέριο, που Θέλοντας και μη, κρύβουμε όλοι μέσα μας. Όποιος δεν έχει βιώσει τα συναισθήματα μιας βόλτας στην Αθήνα το ξημέρωμα, με μόνη παρέα τον ακοινωνητο εαυτό του, με απώτερο σκοπό να γνωρίσει τον γνωρίσει καλυτερα- ίσως και να τον συγχωρήσει, γιατι οχι-δεν θα καταλάβει για τι πράγμα μιλαω. Δεν έχει την ανάγκη να το καταλάβει. Ίσως δεν έφτασε ακόμα στο σημείο κριτικής του εαυτού του. Για όσους είχαν την ίδια ανάγκη θυμούνται: τον ήχο απ τα ζεστά πλακακια, τις φωνές και τα γέλια από από τον απόηχο μιας μισοτελειωμενης κουβέντας στα όρια της αμπελοφιλοσοφιας, τη μυρωδιά απ τα ζεστά αρτοσκευασματα ενός φούρνου, τους τσακωμούς ίσως από κάποιο ζευγάρι και την φωνή του ίδιου σου του εαυτού από τους συναισθήματικους τσακωμους που έχεις μαζί του. Αν δεν έχεις τσακωθεί με τον εαυτό σου, αν δεν τον έχεις αντιμετωπίσει, αν δεν τον έχεις νικήσει σε μια παρτίδα τάβλι το ξημέρωμα, ίσως να μην έχεις μάθει τίποτα για το δρόμο που βαδίζεις και που μπορεί να σε βγάλει. Η ταινία μου έμαθε αρκετά, μα ξεχώρισα ένα. Οι μοναχικοί άνθρωποι το ξημέρωμα,δεν χάνονται. Έχουν βρει το δρόμο που βαδίζουν και τον ακολουθούν πίστα. Και πάντα βρίσκουν το δρόμο για το σπιτι