Φοβάμαι να σ'αγγίξω μη μου σπάσεις
Μήπως είσαι μορφή στον καπνό και διαλυθείς
Μην είσαι όνειρο θολό
Κι απ'τα μάτια μου χαθείς
"Τα όνειρα είναι πραγματικότητα
Μόνο αν αυτά το θέλουν
Κι εσύ δε το θέλησες ποτέ"
Η καρδιά κοντεύει να σπάσει και
Να πεταχτεί έξω απ'το στήθος
Η ματιά έλεγε πολλά
Μα κανείς πρόθυμος να την διαβάσει
Η θλίψη
Τυφλός ζωγράφος μορφασμών
Σε ένα δωμάτιο γεμάτο καπνό και φλόγες
Φλόγες τρεμάμενες απο κεριά
Που προσπαθούν να δώσουν λίγο φως
Στο σκότος που έχει γεμίσει
Τα μαύρα υγρά σου μάτια
Νιώθεις το στόμα σου στυφό
Μια γεύση απο τελετή λατρείας
Καθώς τα χείλη σου ματώνουν απο το επίμονο δάγκωμα
Μπήγεις τα νύχια στο μαξιλάρι
Και νιώθεις να ξεκολλάνε απο το πετσί σου
Η θλίψη και η οργή σε οδηγούν
Σηκώνεσαι και
Περπατόντας σαν μεθυσμένος παλιάτσος
Βγαίνεις στο μπαλκόνι
Νιώθεις τον αέρα να δίνει
Την πνοή του στο πρόσωπό σου
Και να σου ανακατεύει τα μαλλιά
Κοιτάς τον ουρανό και χαμογελάς
Δίνεις μια και
Νιώθεις την απόλυτη πληρότητα
Πετάς σαν πουλί και δακρύζεις χαμογελόντας
Απο χαρά ή θλίψη;
Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς
Το σώμα σου σκάει στι κράσπεδο και
Ένας δυνατός κρότος το διαπερνά
Η ζωή σου περνάει απο τα μάτια σου
Σαν βουβή ασπρόμαυρη ταινία
Μικρού μήκους
Τα κεριά έσβησαν
Μαζί τους κι εσύ
