Δε γεννήθηκε καλοκαίρι, μα έφερε το καλοκαίρι στη ζωή μου. Το παιδί μου, το καμάρι μου, το ομορφότερο παιδί του κόσμου.
Είχαμε προγραμματίσει ραντεβού με τον γυναικολόγο για την γέννα και ήμασταν στην ώρα μας, αλλά χρειάστηκε να περιμένει λίγο γιατί ένα άλλο παιδάκι βιαζόταν περισσότερο να βγει.
Όταν την αντίκρισα για πρώτη φορά, ένα τσουνάμι γλύκας ξεχύθηκε από τα μάτια της, που με πλημμύρισε με αγάπη. Δάκρυσα ασυναίσθητα και δε μπορούσα να σταματήσω με τίποτα.
Μου την έδωσαν να την κρατήσω και όταν το απαλό της δερματάκι με ακούμπησε, ένιωσα τέτοιο δέος για το μικρό θαύμα που κρατούσα μέσα στην αγκαλιά μου.
Έμοιαζε τόσο εύθραυστη, αλλά δεν ήταν. Ήταν ένα μικρό αγγελούδι, που είχε όμως και λίγο ζαβολιά μέσα της, καθώς κάθε που έκλεινα τα μάτια μου εκείνη άρχιζε να κλαίει γοερά.
Πεινούσετο μωρό μουκαι το μητρικό γάλα δεν της έφτανε. Αυτό ήταν.
Επιστρέψαμε στο σπίτι μας πανευτυχείς και δε την έχανα λεπτό από τα μάτια μου. Το άρωμα της ήταν το καλύτερο του κόσμου. Κανένα άλλο παιδί δε μύριζε τόσο όμορφα.
Τα μαλλάκια της που ήταν τόσο απαλά και μεταξένια έμπλεκαν μικροσκοπικές μπουκλίτσες πάνω στο μαλακό ευαίσθητο κεφαλάκι της και άρχισαν πολύ γρήγορα να μακραίνουν.
Μπορεί να μην είναι δικό μου παιδί, αλλά κατέχει ένα μεγάλο μου κομμάτι. Γι’ αυτόν τον λόγο αποφάσισα να γίνω κατά κάποιον τρόπο μητέρα της. Δε μου έφτανε να είμαι απλά θεία της.
Μερικούς μήνες μετά έγινα πνευματική της μητέρα ξορκίζοντας κάθε κακό από πάνω της. Είχα την τιμή να της δώσω το υπέροχο ονοματάκι της και να υποσχεθώ να την προστατεύω και να πορεύομαι πλάι της, να είμαι εκεί όποτε με χρειάζεται.
Όταν με κοιτάζει με αυτά τα ματάκια, τα γεμάτα όνειρα και χαμόγελο και φωνάζει όλο χαρά «νονούλα» τρελαίνομαι από τη χαρά μου. Ακόμα και όταν γκρινιάζει και γίνεται δύστροπη, ακόμα και όταν χτυπιέται κάτω για να περάσει το δικό της, εγώ λιώνω.
Όταν έρχεται και με αγκαλιάζει στο άσχετο, νιώθω πάλι εκείνη την πλημμύρα αγάπης που ένιωσα όταν την πρωτοπήρα αγκαλιά. Θέλω να είναι πάντα καλά και να μην την πειράξει κανείς. Αν τολμήσει κάποιος να την πειράξει, θα έχει να κάνει μαζί μου, κι εγώ όταν τα παίρνω βγάζω κάτι νύχια γαμψά σαν του αετού.
Αυτό το παιδί είναι και δικό μου παιδί, ό,τι και να λέτε. Είναι ο λόγος που ξυπνάω τα πρωινά, και το χαμόγελο της μπορεί να μου φτιάξει την ημέρα ό,τι και αν έχει γίνει, ακόμα κι αν ο κόσμος γύρω μου καταστρέφεται.
Θα την κρατάω πάντα ασφαλή και θα της μαθαίνω πράγματα. Όπως της έμαθα να τρώει ψάρι και αυγό ή να πλατσουρίζει τα ποδαράκια της στη θάλασσα για να έρθει κοντά μου. Όπως της έμαθα να ζωγραφίζει μένοντας μέσα στις γραμμές και τα πάει περίφημα.
Θα είμαι εκεί να την συμβουλεύω όταν θα ερωτευτεί και να την παρηγορώ όταν τσακωθεί με κάποια φίλη της. Θα είμαι εκεί όταν θα χαίρεται και όταν θα λυπάται, γιατί αυτή έφερε το καλοκαίρι στη ζωή μου και το κράτησε εκεί.
Ήρθε και έφερε το γέλιο, την αγάπη, τις αγκαλιές της και κόλλησε έναν μόνιμο ήλιο στον γκρίζο ουρανό της ζωής μου.
Κι αν θέλω να της πω δυο λόγια είναι αυτά: «Σε ευχαριστώ καλοκαιράκι μου που ήρθες και έδωσες γεύση και νόημα στη ζωή μου. Σε ευχαριστώ που είσαι αυτή που είσαι και στολίζεις τις μέρες μου. Σε αγαπώ πολύ». Όλα τα άλλα τα ξέρει.
