Το παιχνίδι των σκιών

Που κρύβονται οι σκιές μας;

Είναι πίσω μας;

Ή μήπως μπροστά μας;

Είναι μέσα μας;

Ή ολόγυρά μας;

Είναι γκρι, καφέ ή μπλε;

Έχουν χρώμα γενικά;

Έχουν υπόσταση ή είναι άυλες;

Μήπως οι σκιές μας είμαστε εμείς;

Μήπως είναι κάποιος άλλος που βρίσκεται κοντά μας;

Ή και μακριά μας;

Και το βράδυ όταν κοιμόμαστε

Που κρύβονται οι σκιές;

Είναι στους τοίχους παγιδευμένες

Και βγάζουν κραυγές που δεν τις ακούς

Παρά μόνο στα όνειρα

Και τους εφιάλτες σου;

Βρίσκονται στο πάτωμα;

Ή μήπως κάτω από το κρεβάτι;

Κρέμονται από το ταβάνι

Και σε χαζεύουν καθώς κοιμάσαι

Περιμένοντας κάποια αδύναμη στιγμή του ονείρου σου

Να τρυπώσουν στα άδυτα του

Και να το κάνουν εφιάλτη;

Με τι τρέφονται οι σκιές;

Όχι, δε τρώνε σάρκα

Έτσι νομίζω τουλάχιστον

Γιατί μπορούν να παίξουν με το σώμα

Και με το μυαλό μπορούν να παίξουν

Είναι δυνατές οι άτιμες

Έχουν κάτι αόρατα νήματα που είναι δεμένα πάνω σου

Και σε πάνε και σε φέρνουν

Και δεν μπορείς να τα κόψεις με τίποτα

Γιατί έχουν γίνει ένα με εσένα

Είναι πανταχού παρούσες οι σκιές

Σε όσο φως κι αν περπατάς

Δε σε αφήνουν μόνο σου

Απλά μεταμορφώνονται σαν χαμαιλέοντες

Και είναι εκεί

Μα δε τις βλέπεις

Δε τις βλέπεις

Αλλά τις νιώθεις

Ακολουθούν πάντα το βήμα σου

Νιώθουν κι εκείνες ότι νιώθεις

Μα δε τις βλέπεις

Γιατί οι σκιές μας είμαστε εμείς

Μόνο που εμείς έχουμε είδωλο

Ενώ εκείνες φαίνονται μόνο στο βλέμμα...

Μαριάννα Κουρούπη

24/03/2016