Ανάπηρος είσαι εσύ

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (International Day of Persons with Disabilities) θεσπίστηκε το 1992 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ και τηρείται παγκόσμια. Γιορτάζεται σε όλον τον Πλανήτη προωθώντας την κατανόηση σε θέματα αναπηρίας και την κινητοποίηση υπέρ των δικαιωμάτων αξιοπρέπειας και ευημερίας των ατόμων με αναπηρία.
Η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας δεν είναι τυχαία καθ’ ότι συνδέεται με την υιοθέτηση από το διεθνή οργανισμό στις 3 Δεκεμβρίου 1982 του προγράμματος δράσης για τα ΑΜΕΑ, το οποίο οδήγησε στην υπογραφή της διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στις 30 Μαρτίου 2007. 

Η ημέρα αυτή δίνει στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες την ευκαιρία να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία. Δίνει ακόμα την ευκαιρία να δωθεί η απαραίτητη έμφαση στην ισότητα που πρέπει να έχουν αυτά τα άτομα όσον αφορά στις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται και επίσης να δοθεί η δέουσα σημασία στην πρόληψη και την αποκατάσταση των αναπηριών. Στόχος όλων αυτών είναι τα άτομα με αναπηρία να μην περιθωριοποιούνται και να αυξάνεται διαρκώς ο βαθμός ένταξής τους σε όλους τους τομείς και από κάθε πτυχή.Είναι δυστυχώς λυπηρό, αλλά γεγονός πως γύρω στο 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάσχουν από κάποιας μορφής αναπηρία, το 80% των οποίων ζει στις αναπτυσσόμενες χώρες. 
Είναι ακόμα πιο λυπηρό ότι στις μέρες μας και ενώ υπάρχουν βλέψεις και δυνατότητες για κάποιες υποτυπώδεις υποδομές και διατάξεις προστασίας της ισότητας των ατόμων με αναπηρία, δεν τηρείται σχεδόν τίποτα. 
Για να μην πάμε όμως μακριά, στο κατά πόσο είναι εύκολο να διασφαλίσει την συμμετοχή του ένα ΑΜΕΑ σε θέματα πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής σημασίας, ας δούμε το κατά πόσο είναι εύκολο να διασφαλίσει μια θέση εργασίας. 
Δεν είναι! Και δυστυχώς όλα ξεκινάνε από πολύ πιο θεμελιώδη ζητήματα. Δεν υπάρχουν αρχικά υποδομές για πρόσβαση ΑΜΕΑ σε δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία, πολιτιστικά κέντρα. Ή ακόμα και αν υπάρχουν, πολλές φορές κάποιος ασυνείδητος θα έχει μπλοκάρει την είσοδο. Πολλοί συμπολίτες, τους κοιτάνε περίεργα και τους θεωρούν υποδεέστερους. Δυστυχώς οι προκαταλήψεις υπάρχουν ακόμα και κάθε τι το διαφορετικό που μας ξενίζει, πολλοί δεν το δεχόμαστε.
Όσες παγκόσμιες μέρες και αν θεσπιστούν, όσα και να κάνει το κράτος είτε από υποχρέωση είτε από κοινωνική ευθύνη και ευαισθητοποίηση αν δεν ξεκινήσουμε εμείς να φερόμαστε στα ΑΜΕΑ ισότιμα- με μόνη διαφορά, να σεβόμαστε τις υποδομές που έχουν γίνει για ευκολότερη πρόσβασή τους σε κτίρια, πεζοδρόμια και θέσεις παρκαρίσματος- τόσο το πρόβλημα θα υπάρχει και θα υποβόσκει. 
Η αναπηρία μπορεί να είναι κάτι που φαντάζει μακρινό σε όσους δεν το έχουν βιώσει είτε σε πολύ προσωπικό επίπεδο είτε σε κάποιον οικείο τους, αλλά δε σημαίνει πως δεν υπάρχει και πως πρέπει να κλείνουμε τα μάτια και να γινόμαστε θεατές. Αύριο μπορεί να συμβεί κάτι σε κάποιον δικό μας ή ακόμα και σε εμάς. Πρέπει να έχουμε εμπειρία κάποιου πράγματος για να μπορέσουμε να το κατανοήσουμε;
Ας γίνει αυτή η ημέρα κίνητρο και τροφή για σκέψη για όλους είτε έχουν κάποια αναπηρία είτε όχι. Αν δεν μάθουμε πρώτα εμείς να συνυπάρχουμε αρμονικά, οι υποδομές λίγα μπορούν να προσφέρουν. 
Και όσοι είστε έξω από τον χορό- και ελπίζω ποτέ σας να μην μπείτε- να ξέρετε πως τα άτομα με αναπηρίες έχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες από αυτές που νομίζουμε. Γιατί δεν υστερούν σε τίποτα. 
Εχθές είχα πάει σε μια καταπληκτική χορευτική παράσταση. Ο Τάκης χόρεψε με την Μαρίνα το ωραιότερο ταγκό που έχω δει. Δίπλα μου καθόταν η μητέρα του, δικηγόρος από τις λίγες. Άκουγε τα χειροκροτήματα και καμάρωνε για το παιδί της, που κατάφερε να γίνει χορευτής παρόλο που ένα τροχαίο τον κάθισε στην καρέκλα. Δεν λυπήθηκε που δεν μπορούσε να τον δει. Της έφτανε που ήταν αυτός στην σκηνή και αυτή εκεί να τον στηρίζει και να ακούει το χειροκρότημα…

Πρώτη δημοσίευση: Balaoritou tumblr