Δε θέλω να γεράσω ποτέ

Θαυμάζω τη νιότη. Τι πιο όμορφο από αυτήν; Στους ανθρώπους, στα ζώα, στη φύση. Η νιότη είναι φρέσκια, δυναμική, γεμάτη ενέργεια. Λάμπει η νιότη, δε κουράζεται ποτέ, είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης και ευρηματικότητας. Είναι ολιγαρκής· μπορεί με δέκα ευρώ να σε κάνει τον γύρο του κόσμου. Να παίρνεις ένα σακίδιο και να μη ξέρεις που θα βρεθείς. Να γελάς με πράγματα μικρά και χαζά, να μη σκέφτεσαι τόσο και να μην υπεραναλύεις τα πάντα πριν κάνεις το οτιδήποτε.

 Αυθορμητισμός, τσαγανό, μαγκιά, έλλειψη φόβου, χαρά, διασκέδαση, καλή παρέα, ταξίδια, παιδικότητα, μερική ανευθυνότητα, αθωότητα που χάνεται πίσω από τα αμέτρητα ξενύχτια με ξύδια, χορό, γαμήσια. Γαμήσια που όσο γράφει το κοντέρ, τόσο μειώνονται, τόσο γίνονται ευθύνη αντί για ευχαρίστηση, τόσο αφήνουν πίσω την καύλα και βάζουν στόχο τα μωρά.

Μα εγώ δε θέλω να χάσω αυτή τη καύλα. Τη καύλα που νιώθω όταν έρχομαι σε επαφή με ένα σώμα που με αγγίζει και με ηλεκτρίζει, τη καύλα που νιώθω όταν ο αέρας μου κάνει τζίβες τα μαλλιά, όταν βγάζω το κεφάλι έξω από το παράθυρο καθώς το αυτοκίνητο τρέχει με 160 στην Εθνική. Την καύλα που με κάνει να ζω.

Δε θέλω να γεράσω ποτέ.

Γιατί ο αυθορμητισμός και η παιδικότητά μου είναι τα στοιχεία που μου αρέσουν περισσότερο στον εαυτό μου. Χωρίς αυτά θα νιώθω ένα κουφάρι που ζει για να δουλεύει και να πληρώνει λογαριασμούς. Που ζει για να έχει τα πάντα σε μια τάξη. Το σπίτι, τη δουλειά, τον άντρα, τα παιδιά, τα σκυλιά και τα γατιά, τη πάπια τον Γρηγόρη και το παπαγαλάκι τον Σταμάτη.

Γρήγορα θέλω να πηγαίνει η ζωή. Να μη σταματήσει ποτέ. Και σε όσους λένε πως κάθε ηλικία έχει τη γλύκα της, δε θα διαφωνήσω. Μα εγώ θέλω αυτή τη γλύκα που έχει να κάνει με εμένα. Με τα ταξίδια μου, με τη δημιουργικότητά μου, με το σφριγηλό μου πρόσωπο και τις αντοχές μεγατόνων που με βοηθούν να μένω ξύπνια και σε εγρήγορση για ώρες. Όσο εγωιστικό και αν ακούγεται· ποιος άλλωστε δεν αγαπά τον εαυτό του; Όλοι τον αγαπάμε, απλά λίγοι ξέρουμε πόσο και ακόμα πιο λίγοι ξέρουμε κατά ποιόν τρόπο.

Εκτός όμως του εαυτού μας, ποιος αλήθεια, δεν αγαπάει τη νιότη; Μη χάνεστε όμως στη μετάφραση· όσα bottox και όσες πλαστικές και αν κάνουμε η νιότη ζει μέσα μας, σε ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς και του μυαλού μας. Στη τρέλα που κουβαλάμε και στην όρεξή μας για ζωή. Αν γεννήθηκες γέρος και βαριέσαι να κουνηθείς να πας μέχρι τη γωνία, σαφώς δε θα καταλάβεις ποτέ τι ακριβώς είναι τα νιάτα. Δε θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις σωστό διαχωρισμό τους από τα γηρατειά.

Τα γηρατειά- που είναι και ο μεγάλος μου φόβος- δεν είναι οι ρυτίδες, το πλαδαρό σώμα, τα πεσμένα βυζιά και τα αρθριτικά. Εγώ έχω ρυτίδες, έχω και άσπρες τρίχες. Δε με κάνουν όμως γριά. Είμαι στο άνθος της τρέλας μου και πάνω σε αυτή τη τρέλα θα το ξαναπώ: Δε θέλω να γεράσω ποτέ. Τα γηρατειά, εκτός της «σοφίας» και της «στερνής μου γνώσης» θα μου πάρουν τον εαυτό μου μακριά, θα με αλλάξουν, θα με ρουφήξουν.

Μα εγώ το θέλω το χαμόγελό μου. Δε θέλω να γίνω από εκείνες που ξυπνούν για να μαγειρέψουν και να πλέξουν ζιπουνάκια για τα εγγόνια τους. Θέλω να είμαι εκείνη, που μέχρι όσο με αντέχουν τα πόδια μου- μόνη μου ή με τον σύντροφό μου- θα παίρνουμε τον κώλο μας και θα γνωρίζουμε πράγματα και μέρη που δε ξέρουμε. Θα βγαίνουμε από το σπίτι τα μεσάνυχτα, θα βουτάμε ενστικτωδώς στα παγωμένα νερά της θάλασσας, μήνα Δεκέμβρη, χωρίς να φοβόμαστε μη μείνουμε στον τόπο από ανακοπή και θα καταλήγουμε να τρώμε πατσά για να στυλωθούμε, πριν γυρίσουμε σπίτι μας για να κάνουμε έρωτα από καύλα και όχι από υποχρέωση.

Όμως θα γεράσω. Ας είναι τουλάχιστον στο σώμα μόνο. Ας μείνει το μυαλό μου για πάντα νέο και τρελιάρικο, να με ταξιδεύει στους ωκεανούς που δε πρόλαβα να δω, να με πετάει πάνω από τις πέντε ηπείρους και να μου δείχνει όλα όσα δε πρόλαβα να ζήσω. Γιατί αν φτάσω στο σημείο να μην είμαι ανεξάρτητη, αν το γήρας με καθηλώσει σε ένα κρεβάτι και κάνει τα παιδιά μου νοσοκόμους μου, ο μεγαλύτερός μου φόβος θα είναι πια μπροστά μου. Θα τρέφετε από εμένα. Θα με τρώει. Θα με κατασπαράζει.

Δε θέλω να γεράσω ποτέ. Γι’ αυτό εφοδιάζω το νου μου με όση νιότη μπορεί να αντέξει. Όσο για το σώμα… έχω κανονίσει να φανεί σαν ατύχημα!

Μαριάννα Κουρούπη

Πρώτη δημοσίευση: www.mindthetrap.gr