Ακόμα και αν κάθε μέρα τσακωνόμαστε, υπάρχουν πάντα κι εκείνες οι ανεκτίμητες στιγμές που κλάψαμε στην αγκαλιά της, που τρέχαμε πίσω της φωνάζοντας διαρκώς "μαμά, μαμά" ακόμα και αν δε θέλαμε τίποτα.
Είναι εκείνη που μας είχε στη κοιλιά της για εννέα μήνες και μας κουβαλούσε παντού μαζί της. Που πόνεσε τόσο για να μας φέρει σε αυτό τον κόσμο και που ακόμα και αν μας μαλώνει κάποιες φορές, μας αγαπάει όσο τίποτα.
Για εκείνη, όσο και αν μεγαλώσουμε, θα είμαστε πάντα "το παιδί". Μωρό στα μάτια της, που "δε ξέρει απο αυτά", ενώ μπορεί πια να ξέρουμε και παραπάνω. Σημασία έχει όμως, πως μας στηρίζει πάντα με κάθε δυνατό τρόπο.
Τη γιορτή της μητέρας, δεν έπρεπε να τη γιορτάζουμε μόνο μια μέρα τον χρόνο, αλλά κάθε ημέρα. Να μη ξεχνάμε να της δείχνουμε οτι την αγαπάμε και τη σκεφτόμαστε και οτι εκτιμούμε τα όσα έχει κάνει για εμάς. Να μην την αφήσουμε ποτέ μόνη όταν μας χρειάζεται πραγματικά.
Σε ευχαριστώ μαμά, που με μεγάλωσες. Σε ευχαριστώ που είσαι καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου