Χτυπά ξανά και ξανά το ρολόι
Βάναυσος ήχος ως τα μεσάνυχτα
Μια, δυο, τρεις...
Σκιές μου δεσμεύουν το σώμα
Λεπτοδείκτες φαντάροι
Υπακούουν στην αόριστη μάζα του χρόνου
Βλέπω να φεύγουν τα καράβια μου
Να απομακρύνονται ολοένα απο μέσα μου
Κι εγώ σκυμμένη ώρες ατέλειωτες
Πάνω απο την κούπα του καφέ.
Ξενύχτια, αγρύπνιες και τσιγάρα,
Ο απροσδόκητος φόβος του αύριο.
Κοιτάζω ξανά στον καθρέφτη το φάντασμά μου.
Ο καφές μου ταράζεται απο ένα δάκρυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου