Το καλοκαίρι ήρθε πάλι

 

Φτιάχνει ο καιρός. Και όσο φτιάχνει, τόσο ταξιδεύει το μυαλό. Και το μυαλό παρασύρει το σώμα σε ένα κυνηγητό εμπειριών. Διψάμε για να δούμε όσα ανοίγονται μπροστά μας, ντυμένα το χρυσό λαμπερό φως του ήλιου. 

Οι δρόμοι γεμίζουν ανθρώπους. Στις παραλίες λιάζονται κορμιά. Σε κάνει πραγματικά να απορείς, που ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι όλον αυτόν τον καιρό; Που κρύβονταν; Τι φοβόνταν; Ή μήπως απλώς ένιωθαν τις μπαταρίες τους να αδειάζουν και ήρθε ο ήλιος και τους φόρτισε;

Σημαντικό συστατικό του ελληνικού καλοκαιριού ο ήλιος. Απορώ πως αντέχουν άλλοι λαοί, να λένε ότι έχουν καλοκαίρι, χωρίς να έχουν κάθε μέρα τον ήλιο να τους καίει το δέρμα και να τους κάνει να αναζητούν τη θάλασσα για να δροσίζονται που και που, μετά από το συνεχόμενο φλερτ μαζί του. 

Συνδυασμός από τους λίγους η θάλασσα και ο ήλιος. Δίδυμο αχτύπητο. Κάθε που πλησιάζει ο χειμώνας και ξέρω πως θα τα αποχωριστώ, το χαμόγελο μου σβήνει για λίγο. Αλλά ύστερα πάλι, σκέφτομαι πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και πως όλες οι εποχές έχουν την ομορφιά τους. 

Αφήνω λοιπόν το χαμόγελο να πάρει πάλι την θέση του στο πρόσωπό μου και ρουφάω και τις τελευταίες στιγμές του καλοκαιριού που φεύγει διψασμένα. Το κορμί μου ψήθηκε αρκετά, τα μαλλιά μου ξάνθυναν, τα φορέματά μου ανέμισαν. Του χρόνου πάλι.

Και ο άλλος χρόνος έρχεται πριν καλά-καλά το καταλάβω και να μαι πάλι, να χαμογελάω στον ήλιο, να του στέλνω φιλιά και να πλατσουρίζω στη θάλασσα, που τόσο αγαπώ μα και τόσο την φοβάμαι.