Ωστόσο και αυτοί διακρίνονται σε δυο κατηγορίες. Στους τουρίστες και στους ταξιδιώτες. Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά και ερμηνευτικά ίσως να μην υπάρχει και μεγάλη. Αλλά καμία σχέση δεν έχει ο τουρίστας με τον ταξιδιώτη κυρίες και κύριοι.
Τουρίστας είναι εκείνος που σχεδιάζει προσεχτικά το ταξίδι του μήνες πριν. Έχει πάντα πάνω του έναν χάρτη με σημειωμένα τα σημεία που θέλει οπωσδήποτε να επισκεφτεί- μην χάσει και κάνα αξιοθέατο. Η φωτογραφική είναι μονίμως περασμένη στον λαιμό του και έχει φωτογραφίσει τα μεγάλα αξιοθέατα από κάθε οπτική γωνία.
Αν κυκλοφορήσει το βράδυ, θα πιει ένα χαλαρό ποτάκι και θα γυρίσει για να κοιμηθεί καλά και να σηκωθεί νωρίς να προλάβει να φάει πρωινό και να συνεχίσει τον αγώνα δρόμου, να προλάβει να είναι εκεί την ώρα που το τάδε μουσείο έχει ελεύθερη είσοδο. Κινείται μηχανικά. Τον νοιάζει μόνο ο προορισμός του και μεγάλος του στόχος είναι να δει όσο περισσότερα μπορεί από αυτά που προτείνει ο τουριστικός οδηγός.
Όταν επιστρέφει σπίτι του, έχει μισή βαλίτσα γεμάτη αναμνηστικά, κουρασμένο σώμα και μυαλό γεμάτο εικόνες από αξιοθέατα. Μπορεί να μην έχει δει καν την αστεία και απολαυστική μεριά μιας πόλης. Να μην έχει γνωρίσει καθόλου τους ανθρώπους της και την κουλτούρα της. Και όμως χαίρεται, που κατάφερε να δει και να φωτογραφίσει και ο ίδιος όσα έβλεπε τόσο καιρό σε ταξιδιωτικές εκπομπές.
Ο ταξιδιώτης από την άλλη, δε νοιάζεται για τον προορισμό, αλλά για το ταξίδι. Αυτό είναι ο προορισμός του. Δε θα κάτσει ποτέ να προγραμματίσει εξονυχιστικά το ταξίδι του. Θα πάρει ένα σακ βουαγιαζ και θα σηκωθεί να φύγει με κάθε ευκαιρία. Αν χρειαστεί θα κάνει ωτοστόπ, θα κοιμηθεί στο σλιπινγκ μπαγκ του, θα σκαρφαλώσει βουνά και θα κοιμηθεί σε τέντες κρεμασμένες από κάποιον βράχο. Μπορεί να πάει στη Βαρκελώνη και να μην δει τη Sagrada Familia, θα αράξει όμως σίγουρα στην πλατεία del Sol και θα πιει σανγκρία παρέα με τους Καταλανούς.
Αν είναι νέος και δεν έχει ευρώπουλα, θα ψάξει κάθε πρόγραμμα που βγαίνει από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών και θα συνδυάσει έτσι και ταξίδι και γνώση. Στην τελική θα φύγει εθελοντής, αρκεί να έχει ένα κρεβάτι κι ένα πιάτο φαΐ. Δε μπορεί να κάτσει σε ένα σημείο ο ταξιδιώτης. Δε μπορεί να ταξιδέψει μόνο μια φορά τον χρόνο και να πάρει σβάρνα όλα τα αξιοθέατα. Θα νιώσει σαν ροκάς που πάνε να τον στριμώξουν μέσα σε σμόκιν. Το ρολόι του το ξεχνάει, φωτογραφική δεν έχει κι έτσι κερδίζει τις πραγματικές εμπειρίες.
Για εκείνον μετράει η εμπειρία του ταξιδιού. Να γνωρίσει γωνιές που άλλοι δε θα δουν. Να μιλήσει με τους ντόπιους. Να φάει και να πιει μαζί τους παραδοσιακά φαγητά και ποτά. Να μπερδευτεί ανάμεσά τους, να χορέψει και να ξενυχτήσει μαζί τους. Όταν επιστρέφει, δεν έχει αγοράσει τουριστικά ψιλολοΐδια. Αντ’ αυτού άφησε σουβενίρ στα μέρη που περπάτησε, ένα κομμάτι του εαυτού του και πήρε μαζί του τα δειλινά και τις ανατολές, την θέα, τα τσουγκρίσματα, τις αγκαλιές και τα χαμόγελα.
Στο τέλος του ταξιδιού αν βάλεις δίπλα-δίπλα έναν τουρίστα και έναν ταξιδιώτη, θα έχουν σίγουρα τελείως διαφορετικές εμπειρίες να διηγηθούν. Ο τουρίστας θα χαίρεται που έμεινε πιστός στο πρόγραμμα που είχε βγάλει ενώ του ταξιδιώτη δε θα του καίγεται καρφάκι που δεν πρόλαβε να ανέβει στον πύργο του Άιφελ, επειδή έπινε μπύρες μαζί με κάτι φωνακλάδες μεθυσμένους Γάλλους στις όχθες του Σηκουάνα.
Στην τελική, σημασία δεν έχει αν είσαι τουρίστας ή ταξιδιώτης αλλά να κάνεις αυτό που σε εκφράζει και να παίρνεις από τα ταξίδια σου αυτό που θέλεις και ζητάς. Μπορείς βέβαια πάντα να προσπαθήσεις να πετύχεις έναν συνδυασμό και των δυο. Και ταξιδιώτης και τουρίστας. Όπως και να’ χει, το κάθε ένα έχει το γούστο του.
Πρώτη δημοσίευση: http://www.mindthetrap.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου