Εσύ δεν έρχεσαι ποτέ

Οι δρόμοι υγροί

Λησμονούν το βάδισμά σου

Το χιόνι αφράτο

Δεν το έχεις πατήσει

Τα ξερά φύλλα που κείτονται βουβά

Δε θροΐζουν·

Ούτε καν ψιθυρίζουν

Αφού δε περπατάς πάνω τους

Τα λουλούδια που άλλοτε άνθιζαν

Σ’ ένα ασυνήθιστο πανηγύρι

Φέτος μοιάζουν χλωμά και μαραμένα

Αφού δε διέσχισες το μονοπάτι που κοσμούν

Η πόρτα του φράχτη τρίζει

Έχω να την λαδώσω

Από τότε που έπαψα να ελπίζω

Στον γυρισμό σου

Καλός μου φίλος οι αράχνες στο ταβάνι

(μαρτυρούν την παραίτησή μου)

Οι παλιές κουρτίνες που πια δεν ανοίγω

Αφού δε σε προσμένω

Οι τρύπες στο πάτωμα

Από τα ατέλειωτα πήγαινε- έλα

Στην ανυπομονησία του αντικρίσματος

Της μορφής σου

Όλα αυτά κάποτε τα ζούσα

Μου έδιναν παρηγοριά

Τώρα η μόνη μου συντροφιά

Μια θλιμμένη, γέρικη καρέκλα

Που γέρνει μπρος και πίσω

Με μια υπομονή

Που μόνο η μάνα δείχνει στο παιδί

Κρύβομαι στην στοργική αγκαλιά της

Κι εκεί

Ακόμα ονειρεύομαι

Τη μορφή σου να ζωντανεύει

Μα είναι απλά ένα όνειρο

Εσύ δεν έρχεσαι ποτέ