Μια την απέκτησε τρέχοντας να ξεφύγει από τους μανιασμένους ταύρους, στο φεστιβάλ του Σαν Φερμίν στην Παμπλόνα της βόρειας Ισπανίας.
Μια άλλη πηδώντας από ένα εν κινήσει λεωφορείο κοντά στη λίμνη Snagov της Ρουμανίας, επειδή είδε ένα μέρος που την μάγεψε και ένιωσε μια ακατανίκητη έλξη να το επισκεφτεί.
Ακόμα μια μεγάλη, πηδώντας στην θάλασσα, από έναν ψηλό βράχο στο Κορακονήσι της Ζακύνθου, νότια του Πόρτο Λιμνιόνα.
Το μυαλό της έχει πια ανοίξει και δεν χωράει την μονοχρωμία ενός μέρους. Ο αυθορμητισμός είναι το πρώτο πράγμα που την χαρακτηρίζει.
Κάποτε ξεπέρασε τον εαυτό της και έζησε σε ένα μέρος πέντε ολόκληρους μήνες. Μια μέρα ξύπνησε και άφησε στον λόγο της παράτασης της διαμονής της εκεί, ένα σημείωμα: «Ήταν ωραία! Καλή διασκέδαση!». Την άλλη μέρα βρισκόταν πολλά χιλιόμετρα μακριά.
Ζει για να ταξιδεύει, να αλλάζει κάθε μέρα παραστάσεις. Κάθε δρόμος που περπατάει για πρώτη φορά, της αφήνει μυρωδιές, αναμνήσεις, γεύσεις. Δεν είναι πάντα καλές οι εμπειρίες της, αλλά όλες τις κουβαλάει περήφανα μέσα τις.
Δεν έχει επιπλώσει κανένα σπίτι, γιατί δεν έχει μόνιμη κατοικία. Προτιμάει τα hostels ή ακόμα και κάποιο παγκάκι. Εξτρεμίστρια με τα όλα της, νιώθει να πνίγεται αν μείνει μέσα στους ίδιους τέσσερις τοίχους πάνω από μερικές ημέρες.
Ξυπνάει μέσα στο sleeping bag της, ανοίγει τον χάρτη της και επιλέγει προορισμό.
Έτσι, στα τυφλά. Δεν την νοιάζει αν θα πάρει λεωφορείο ή τρένο. Αν θα περπατήσει μέχρι να λιώσουν τα παπούτσια της. Αν θα αναγκαστεί να κάνει ωτοστόπ.
Την γνώρισες λοιπόν, στο River Party στο Νεστόριο Καστοριάς. Γοητεύτηκες. Τρία μερόνυχτα απολαμβάνατε τη φύση και τα δρώμενα. Η ματιά της βαθιά, ένιωθες πως έφτανε να δει και τις πιο κρυφές σου σκέψεις. Οι φακίδες της, της χάριζαν μια αλλόκοτη ομορφιά.
Σε κέρδισαν ακόμη περισσότερο οι εξιστορήσεις των ταξιδιών της. Και που να σου έλεγε και όσα κρατούσε για τον εαυτό της. «Για να καταλάβεις όσα σου λέω, δεν αρκεί να σου τα πω ή να τα δεις σε φωτογραφίες, πρέπει να τα ζήσεις. Αν δεν βιώσεις κάτι, δεν μπορείς να πεις πως το νιώθεις», σου είπε.
Σε παρέσυρε για λίγο σε ένα ατέλειωτο ταξίδι. Στην αρχή συνεπαρμένος την ακολουθούσες. Γκρίνιαξες κάπως για τα λεφτά. Αλλά αυτή είχε την λύση για όλα. Ένα δίμηνο που ταξίδεψες μαζί της, δούλεψες σαν σερβιτόρος, έπλυνες πιάτα, έβαλες βενζίνη σε διερχόμενα αμάξια, χόρεψες πάνω στην μπάρα σε ένα gay bar -εκεί έβγαλες τα περισσότερα- κι έτσι κέρδιζες όσα σου χρειάζονταν για να συνεχίζεις μαζί της.
Αλλά κάποια στιγμή, αν δεν το έχεις στο αίμα σου, οι ρυθμοί αυτοί αρχίζουν να κουράζουν.
Άρχισες να της ζητάς όλο και πιο συχνά να βρείτε ένα μέρος να αράξετε για λίγο παραπάνω. Εκείνη σαφώς δυσανασχετούσε και φυσικά στο τέλος περνούσε πάντα το δικό της. Δεν ήσουν άλλωστε ούτε ο πρώτος, αλλά ούτε και ο τελευταίος που ταξίδευε μαζί της.
Άλλαζε τους συνταξιδιώτες, πιο συχνά από ότι αλλάζει χρώμα στο μαλλί η κομμώτρια της γειτονιάς που έμενες πριν την ακολουθήσεις. Και στον δρόμο της όποιος την έλκυε, συχνά θα μοιραζόταν μαζί της ένα ποτό. Και αν ήταν καλή συντροφιά, ίσως περνούσαν παρέα και το βράδυ. Ίσως να έπιναν και μια κούπα καφέ το πρωί. Μα εκείνος θα έμενε στην πόλη του και εκείνη θα συνέχιζε την πορεία της.
Απελευθερωμένη από ταμπού, με καμία αίσθηση φόβου και κινδύνου ζούσε συνεχώς στα άκρα.
Όταν ήταν 16, βίωσε κάτι -που το γνώριζε μόνο αυτοί και μερικοί οικείοι της- και την έκανε να δει την ζωή με άλλο μάτι.
Το μόνο σλόγκαν που ασπαζόταν: «ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου». Και ειλικρινά δεν την ένοιαζε αν θα ήταν η τελευταία της. Γιατί είχε ζήσει τόσες συγκινήσεις, όσες κάποιοι άλλοι δεν θα ζούσαν σε τέσσερις ζωές.
Αν την ερωτεύτηκες, άσε την να φύγει. Την πνίγεις. Στο λέω εγώ. Εκείνη έχει ορκιστεί να ταξιδεύει όσο αντέχει το σώμα της. Μετά θα προτιμούσε να πεθάνει, παρά να ζήσει σε μια γειτονιά. Εσύ ήδη κουράστηκες από τους γρήγορους ρυθμούς.
Μην ψάχνεις σε εκείνη να βρεις την γυναίκα που θα ζήσεις μαζί της.
Δεν έχει νου για οικογένεια και για παιδιά και ας τα αγαπάει. Και ας θαυμάζει όσους τα καταφέρνουν σε αυτό. Εκείνη θα την δεις στα σαράντα της, να χορεύει με ένα λευκό λινό φόρεμα και λουλούδια στα μαλλιά, γύρω από μια φωτιά. Και θα μοιάζει ακόμα παιδί. Και ας έχει περάσει ο χρόνος από πάνω της. Κι ας έχει χαράξει ρυτίδες στο πρόσωπό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου