Να έρχεσαι ήλιε

 

Καλή η βροχή. Δε λέω. Όταν είσαι μέσα. Και κάθεσαι. Μπροστά σε ένα τζάκι. Και δεν κάνεις τίποτα. Για χάζι μόνο είναι η βροχή. Για χάζι, έρωτα, ρομαντισμό και σεξ στο χαλί μπροστά από το τζάκι. Να κουνιούνται τα σώματα, να τινάζονται τα πόδια, να χύνεται το κρασί.
Ξέχασα, η βροχή είναι καλή και για το έδαφος, τα φυτά και την καρποφορία τους, την ύπαρξη της βιοποικιλότητας και τον ανθρώπινο οργανισμό, καθώς αποτελούμαστε από νερό σε ποσοστό μεγαλύτερο από 90%.
Εγώ όμως γουστάρω τον ήλιο. Τον ήλιο που μου σκάει την χαμογελάρα του όταν ανοίγω το παράθυρο, μου κλείνει το μάτι και αυτόματα φτιάχνει η διάθεση μου και θέλω να βγω έξω και να αδράξω τη μέρα.
Τον ήλιο που μου γεννάει την επιθυμία να μη χάνω λεπτό τεμπελιάζοντας- εκτός και αν είναι σε κάποια παραλία, ξαπλωμένη σε μια πολύχρωμη πετσέτα πάνω στη ψιλή άμμο, δίπλα στη θάλασσα με μια δροσερή μπυρίτσα στο ψυγειάκι δίπλα μου.
Αυτόν που με έβγαλε από τη μαυρίλα που είχα βυθιστεί για όλους εκείνους τους χειμωνιάτικους μήνες. Προς τιμήν του, δε φοράω ποτέ μαύρα όποτε κυκλοφορεί. Ούτε αφήνω τα παράθυρα κλειστά. Τα ανοίγω διάπλατα και τον αφήνω να μπει μέσα και να χαϊδέψει όλες τις επιφάνειες στο σπίτι. Κι έτσι με ένα μαγικό τρόπο όλα μοιάζουν πιο όμορφα, πιο χαρούμενα.
Το σπίτι μου είναι καθαρό. Λες και έχει τη δύναμη ο ήλιος και μου κολλάει φτερά στα πόδια και γίνομαι σίφουνας, γεμάτος ενέργεια και κάνω μια σβούρα και τσουπ, το σπίτι κομπλέ. Και ο αέρας μπαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα και φέρνει κι αυτός την αίσθηση του ήλιου.
Την αίσθηση που αναγνωρίζει το κορμί και όλες οι αισθήσεις μου.
Τον μυρίζω τον ήλιο. Έχει το άρωμα του αντηλιακού, το άρωμα της θάλασσας και των ανθισμένων λουλουδιών.
Τον βλέπω. Όχι μόνο στον ουρανό. Τον βλέπω στα ηλιοκαμένα σώματα. Στα πρόσωπα που λάμπουν και καθαρίζουν από σημάδια. Στα μαλλιά που ξανοίγουν. Στα λευκά σεντόνια μου που φλερτάρουν μαζί του.
Τον πιάνω. Στο δέρμα μου που ξεφλουδίζει, στις ρυτίδες που κάνει το πρόσωπό μου από τα χαμόγελα που πολλαπλασιάζονται με την εμφάνισή του. Μα με πιάνει κι εκείνος. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ. Τρυπώνει παντού με τρομερή ευελιξία.
Τον ακούω. Μου τραγουδάει κομμάτια ξεσηκωτικά που με παρασύρουν, σαν να είναι τραγούδι Σειρήνας. Μου λέει κουβέντες εμψυχωτικές που μου θυμίζουν πόσο ωραία είναι η ζωή.
Τον γεύομαι. Στην αλμύρα του ιδρώτα που στάζει στα μάτια μου. Στα δροσερά και νόστιμα φρούτα που κάνουν την εμφάνισή τους μετά από αυτόν. Στον αέρα, που πλανιέται σαν γεύση από ροζ μαλλί γριάς.
Τον διαισθάνομαι ρε φίλε τον ήλιο. Ξέρω πως είναι παντού και πάντα. Πως δίνει κίνηση στο σώμα μου και ζεστό νερό στον θερμοσίφωνα μου.
Κάνει το δέρμα μου λαμπερό, τα μαλλιά μου είναι ωραία ακόμα και ατίθασα. Δε θέλω πια μια ώρα για να ντυθώ, φοράω ένα φορεματάκι και βγαίνω να παίξω μαζί του κι αυτός μαζί μου. Τα παιγνιδίσματα μας μου φτιάχνουν τη ψυχολογία και η σεξουαλικότητά μου βαράει κόκκινο. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί έρωτες γεννιούνται το καλοκαίρι (και ας είναι να κρατήσουν μόνο τους θερινούς μήνες).
Ήλιε μου, ξέρω πως πρέπει που και που να φεύγεις. Πρέπει να ξεκουραστείς κι εσύ. Πρέπει να κρυφτείς για να βγουν τα σύννεφα και η βροχούλα, να ερημώσουν οι παραλίες και να ραφτούν παλτά. Μα σε παρακαλώ, σε εκλιπαρώ, να ξεπροβάλλεις που και που, ακόμα και αν είναι να μας δείχνεις τα δοντάκια σου.
Να βγαίνεις πίσω από κάποιο σύννεφο, να μας χαμογελάς, για να χαμογελάμε κι εμείς με τη σειρά μας. Γιατί το γέλιο είναι μεταδοτικό και εσύ έχεις τρομερή μεταδοτικότητα. Ακόμα και όταν αγγίζεις τη θάλασσα και χώνεσαι στην αγκαλιά της για το βραδινό σου υπνάκο.
Ακόμα και τότε χαρίζεις χαμόγελα, αγκαλιές, φιλιά.
Να έρχεσαι λοιπόν ήλιε μου. Να έρχεσαι συχνά. Σε έχω ανάγκη.

Πρώτη δημοσίευση:  http://www.mindthetrap.gr/