Vehicular Heatsroke

Προσοχή, γιατί το καλοκαίρι τα πράγματα είναι χειρότερα!

Πόσο αξιαγάπητα είναι τα παιδάκια; Ακόμα και τα πιο δύσκολα. Ακόμα και τα πιο γκρινιάρικα. Μικρά πλασματάκια αγγελικά πλασμένα. Με το απαλό τους δερματάκι, τα μεταξένια τους μαλλιά, τα αθώα τους βλέμματα.

Πόσο μεγάλη φροντίδα απαιτεί η ανατροφή τους όμως. Σε θέλει συνέχεια συγκεντρωμένο. Δε χωράει η αφηρημάδα. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη  που μπορούν να επηρεάσουν την σωματική ή τη ψυχική τους ακεραιτότητα.

Ωστόσο, σήμερα θα ήθελα να εστιάσω στις αθώες ψυχούλες που χάθηκαν, επειδή κάποιος (γονιός, συγγενής, κηδεμόνας, νταντά, οικογενειακός φίλος) τα ξέχασε ή τα άφησε μέσα στο αυτοκίνητο, για να πάει να κάνει τις δουλειές του, με την ησυχία του.

Δεν το είχατε σκεφτεί ποτέ έτσι;

Δυστυχώς συμβαίνει συχνά, να μην αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα ενός ζητήματος, μέχρι να υπάρξουν τρομερές επιπτώσεις. Και είναι σοβαρό λάθος να αφήνουμε ένα παιδί μόνο του μέσα στο αυτοκίνητο. Το μαρτυρούν οι εκατοντάδες θάνατοι.

Είτε τα παράθυρα είναι μισάνοιχτα, είτε δουλεύει ο κλιματισμός, είτε η δουλειά που έχουμε να κάνουμε μας απασχολήσει μόνο για μερικά λεπτά, τίποτα δε δικαιολογεί την παραμονή του μέσα στο αυτοκίνητο ενώ ο συνοδός του λείπει.

Το αυτοκίνητο είναι ένας κλειστός χώρος από λαμαρίνες. Σύντομα θα αρχίσει να υπερθερμαίνεται. Το παιδί θα αρχίσει να μην αισθάνεται καλά. Το δέρμα του θα αρχίσει να κοκκινίζει και να υγραίνεται ή να ξηραίνεται υπέρ του δέοντος, η θερμότητα του θα αρχίσει να αυξάνεται.

Όσο περνάει η ώρα η υπερθερμία ή θερμοπληξία, επηρεάζει το παιδί όλο και περισσότερο. Το παιδί δεν ιδρώνει πια, ο σφυγμός του γίνεται όλο και πιο έντονος και γρήγορος ή το ακριβώς αντίθετο, αδύνατος και αργός.

Φόβος το κυριεύει και, με το παιδικό του μυαλό σκέφτεται: «Μα που πήγε; Γιατί με άφησε εδώ μέσα; Φοβάμαι. Ας με βγάλει κάποιος από εδώ». Ίσως αρχίσει και να κλαίει. Αν έχει το κουράγιο, δεδομένης της κατάστασης που βρίσκεται.

Το παιδί ανακατεύεται, έχει τάση προς εμετό, και σύντομα συγχύζεται και η συμπεριφορά του γίνεται περίεργη. Κάθε στιγμή που περνάει είναι στιγμή που μετράει αντίστροφα. Δε θα αντέξει για πολύ αυτή τη δοκιμασία.

Φυσικά δεν υπάρχει μόνο ο κίνδυνος της υπερθερμίας που μπορεί να επηρεάσει την υγεία ενός μικρού παιδιού, ή ακόμα και να το οδηγήσει σε θάνατο. Δεκάδες παιδάκια χάθηκαν νωρίς και άδικα από στραγγαλισμό από τα ηλεκτρικά παράθυρα ή δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα.

Δεν είναι λίγες μάλιστα και οι περιπτώσεις παιδιών που τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν από οδηγούς που έκαναν όπισθεν ή κίνησαν το αμάξι τους και τα πάτησαν, χωρίς να έχουν δει ότι στέκονταν κοντά στο όχημά τους.

Το φαινόμενο συναντάται σε πολύ μεγάλα ποσοστά στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η Εθνική Αρχή Οδικής Ασφάλειας αναγκάστηκε να προβεί σε προειδοποιήσεις. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία από την εν λόγω χώρα, κάθε χρόνο σκοτώνονται 262 παιδιά κάτω των 14 ετών και τραυματίζονται 115.000 σε ατυχήματα σε δρόμους (δημόσιους ή ιδιωτικούς) και σε πάρκινγκ που δεν προκαλούνται εξαιτίας της κυκλοφορίας των οχημάτων.

Ας είμαστε υπεύθυνοι λοιπόν. Όλοι θα καταδικάζαμε μια τέτοια πράξη. Ας προσέχουμε να μη συμβεί και σε εμάς. Γιατί κανείς δε θα μας δικαιολογήσει. Ούτε εμείς θα δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας. Διότι δε θα είναι κάτι που μπορούμε να αλλάξουμε. Ο θάνατος είναι κατάσταση μη αντιστρεφόμενη.

Κανείς δεν αξίζει έναν τέτοιο θάνατο, πόσο μάλλον ένα παιδάκι. Ένα παιδί που βρίσκεται μόνο, αβοήθητο και ανίκανο να δράσει προς την σωτηρία του.

Για να βεβαιωθούμε λοιπόν πως καμία άλλη ζωή δε θα χαθεί υπό αυτές τις συνθήκες, προσέχουμε. Δεν αφήνουμε ποτέ ένα παιδί μόνο του μέσα σε αυτοκίνητο, ούτε το αφήνουμε να παίζει χωρίς επιτήρηση κοντά σε αυτό. Αποκτάμε τη συνήθεια να κοιτάμε πάντα στο πίσω κάθισμα πριν εγκαταλείψουμε το όχημα και δε καταφέρουμε να την υιοθετήσουμε, αφήνουμε στο πίσω κάθισμα κάτι απαραίτητο, που θα αναζητήσουμε οπωσδήποτε πριν αφήσουμε το αυτοκίνητο.

Είναι τραγικό να χρειάζεται να διευκρινιστεί το ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τα παιδιά. Τουναντίον, εκείνα θα πρέπει να είναι η πρώτη σκέψη μας πριν κατά τη διάρκεια και μετά από οποιαδήποτε δουλειά έχουμε να κάνουμε.

Ας είμαστε λοιπόν υπεύθυνοι για αυτά, αλλά όχι μόνο για τα δικά μας. Ας είμαστε υπεύθυνοι σε γενικότερο πλαίσιο. Έτσι, αν ποτέ υποπέσει στην αντίληψή μας, ένα παιδί κλεισμένο μόνο του μέσα σε ένα αμάξι κοιτάμε μήπως είναι ο συνοδός του εκεί κοντά, ειδάλλως ειδοποιούμε την αστυνομία, διότι το παιδί κινδυνεύει. Μέχρι να καταφθάσει η αστυνομία, βγάζουμε το παιδί έξω από το αμάξι με όποιον τρόπο μπορούμε, αν αντιληφθούμε πως το παιδί βρίσκεται σε υπερθερμία και κίνδυνο θερμοπληξίας.

Είμαστε ο κόσμος τους. Ας μην τα απογοητεύσουμε. Ας σιγουρευτούμε πως δε θα υποφέρουν. Γιατί έχουν ζωή ακόμα να ζήσουν και είναι άδικο να τους τη στερήσει η απροσεξία μας.

Πρώτη δημοσίευση: www.mindthetrap.gr