Στις μέρες μας, όλοι λίγο ως πολύ είμαστε ενήμεροι σχετικά με το φαινόμενο του bullying ή αλλιώς παιδικού εκφοβισμού, που έχει αρχίσει να παίρνει δραματικές διαστάσεις.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που προβληματίζονται σχετικά με το φαινόμενο αυτό, επικεντρώνουν τις περισσότερες φορές στα παιδιά θύματα. Οι bullies συνήθως αναφέρονται απλώς για την ιστορία και συνήθως κακοί χαρακτηρισμοί συνοδεύουν το όνομά τους.
Αναρωτηθήκατε όμως τι κρύβεται πίσω από τις συμπεριφορές των φερόμενων ως δράστες παιδιών; Ποιοι είναι οι παράγοντες που προκαλούν τέτοιου είδους επιθετικές συμπεριφορές; Τι παρεμβάσεις μπορούν να γίνουν ώστε να αποτραπούν;
Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί από έρευνες που έγιναν για το μεγαλύτερο διεθνή φορέα που ασχολείται με την εξέλιξη της Παιδιατρικής, PediatricAcademicSocieties, η ικανότητα των παιδιών να παρουσιάσουν τέτοιου είδους συμπεριφορές επηρεάζεται και ενισχύεται από ορισμένες συμπεριφορές των γονιών.
Καταλυτικός ο ρόλος του γονέα λοιπόν και σε αυτόν τον τομέα της ψυχοσύνθεσης του παιδιού. Διότι το παιδί δε γεννιέται με εμφυτευμένη την ανάγκη να συμπεριφερθεί σαν τρομοκράτης κάποιου συνομηλίκου του.
Κάπου εδώ πρέπει βέβαια να αναφερθεί πως είναι αναμενόμενο τα παιδιά, καθώς μεγαλώνουν, να εκφράζουν επιθετικότητα. Χρειάζεται σωστή αντιμετώπιση, ώστε να εγκαταλείψουν αυτόν τον τρόπο έκφρασης. Εδώ είναι που πρέπει ο γονέας να μπαίνει δυναμικά στο προσκήνιο και να έχει τα μάτια του ανοιχτά ώστε να αναγνωρίσει τα συμπτώματα. Εφόσον τα αναγνωρίσει, με τη βοήθεια κάποιου ειδικού μπορεί να επέμβει για να προλάβει τα χειρότερα.
Συγκεκριμένα, τα παιδιά που κυρίως νιώθουν επιτακτική την ανάγκη να είναι οι νταήδες του σχολείου, ξεσπάνε συνήθως τα προσωπικά συναισθηματικά ή ψυχολογικά προβλήματά τους πάνω σε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο. Είναι παιδιά μελαγχολικά και αγχώδη. Παιδιά που εσωτερικεύουν ό,τι στεναχωρεί και τα απασχολεί.
Η επιθετική τους συμπεριφορά έχει κατά κύριο λόγο την πηγή της στα πρότυπα που λαμβάνουν από τους γονείς. Αν οι γονείς είναι ιδιαίτερα ανεκτικοί σε μια αρνητική συμπεριφορά του παιδιού τους στην αρχή και στη συνέχεια καταφεύγουν σε ακραίες συμπεριφορές για να καταφέρουν να το συμμορφώσουν, του δίνουν την εντύπωση πως η χρήση βίας και η επιθετικότητα είναι ένδειξη δύναμης. Έτσι με το να επιτίθεται στους συμμαθητές του, νομίζει ότι μπορεί να τους ελέγξει και να τους κάνει υποχείριό του.
Στο μυαλό των παιδιών εκφοβιστών, επικρατεί σύγχυση μεταξύ των απλών κοινωνικών εννοιών και των τρομοκρατικών, βίαιων, επιθετικών συμπεριφορών. Είναι στο χέρι των γονέων, να το διδάξουν τις αξίες και τα ιδανικά που πρέπει να διέπουν τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Επιβάλλεται να προβάλλεται ένα υγιές πρότυπο εντός των κόλπων της οικογενείας. Μέσα από την οικογενειακή καθημερινότητα, το παιδί θα συνειδητοποιήσει ότι ένας άνθρωπος μπορεί χρησιμοποιώντας το μυαλό του να χαίρει εκτίμησης και να καταφέρνει να επιβληθεί χωρίς να καταφεύγει σε ακραίες συμπεριφορές.
Αντίθετα, αν το παιδί αισθάνεται παραμελημένο από τους γονείς του και εκτίθεται συχνά σε ενδοοικογενειακή βία- είτε λεκτική είτε σωματική- θα αντλήσει λάθος πρότυπα και θα πράξει αναλόγως στη ζωή του. Γι’ αυτό η βία, αποτελεί σημαντικό προσόν, αφού μεγαλώνει μέσα σε αυτή.
Τα καμπανάκια του κινδύνου, χτυπάνε όλο και πιο δυνατά όμως, όσο το παιδί μεγαλώνει. Αυτό συμβαίνει, διότι όσο είναι μικρό ένα παιδί η επέμβαση των γονιών και του ειδικού, μπορεί να τα κατευθύνει προς τη σωστή συμπεριφορά. Όταν όμως έχει μάθει να ζει με αυτό, ταυτίζεται ουσιαστικά με τον ρόλο του «εκφοβιστή» και είναι δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί. Εκεί θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία με τους γονείς, το σχολείο και τον συμβουλευτικό ψυχολόγο, ο οποίος θα το βοηθήσει να αποκτήσει ενσυναίσθηση και να αναζητήσει τα αίτια των πράξεών του.
Μην ξεχνάμε λοιπόν, τα πάντα ξεκινούν από την οικογένεια. Χτυπήστε το πρόβλημα στη ρίζα του, αν θεωρείτε ότι υπάρχει και μη ξεχνάτε ποτέ ότι υπεύθυνοι για την συμπεριφορά που αναπτύσσει το παιδί μεγαλώνοντας είστε εσείς και το οικείο περιβάλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου