Φωτογραφία: Μαριάννα
Όταν πήγα με τα εισιτήρια στο ΟΑΚΑ, έβλεπα παντού πιτσιρίκια ηλικίας με μέσο όρο ηλικίας το 15. Μιας κι εγώ διανύω το τέλος της δεκαετίας των 20, ένιωσα αρχικά σαν τη μύγα μες στο γάλα.
Το φεστιβάλ όμως ήταν ζωογόνο. Με γύρισε πολλά χρόνια πίσω. Όταν οι αντοχές μου ήταν άλλες. Όταν εκστασιαζόμουν στον ήχο της μουσικής και κουνιόμουν στο ρυθμό της. Άκουσα μιξαρίσματα αγαπημένων κομματιών από μεγάλους DJ's που μπήκαν πίσω από τα decks και έκαναν τα θαύματα τους και μας συνεπήραν. Χόρεψα περισσότερο και πιο ζωντανά και από τους τυχερούς που βρίσκονταν εκεί στη δεκαετία των 10κάτι τους.
Το πριν
Φωτογραφία: Νατάσα Χατζηαντωνίου
Χρωματίστηκα από τη κορυφή έως τα νύχια. Και έτσι όπως χρωματίστηκαν τα ρούχα και το δέρμα μου, χρωματίστηκε και η διάθεσή μου. Ξέφυγα από τη σφαίρα όποιων προβλημάτων και σκοτούρων είχα τις προηγούμενες μέρες. όσο περνούσε η ώρα τα κοιτούσα από ολοένα μεγαλύτερη απόσταση, μέχρι που τελικά τα έβγαλα τελείως από το μυαλό μου.
Και το μετά
Φωτογραφία: Νατάσα Χατζηαντωνίου
Φωτογραφία: Νατάσα Χατζηαντωνίου
Έγινα για λίγο και πάλι παιδί και το καταχάρηκα. Και όταν γύρισα στο σπίτι μου πιασμένη και εξαντλημένη από τον πολύ χορό και με κλεισμένη φωνή από το τραγούδι, είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Δε με ένοιαζαν ούτε οι μουτζούρες, ούτε τα λερωμένα ρούχα μου, ούτε καν το ότι είχα πιαστεί ολόκληρη.
Η ενέργεια του φεστιβάλ έμεινε πάνω μου για μέρες και ακόμα, όταν πάω να πέσω ψυχολογικά, σκέφτομαι τα χρώματα που εκτοξεύονταν και χρωμάτιζαν τον αέρα, σκέφτομαι τη μουσική, τα χέρια που ήταν σηκωμένα ψηλά δίνοντας ρυθμό στη μάζα του πλήθους, τα σώματα που χοροπηδούσαν και ένα χαμόγελο σχηματίζεται πάλι στα χείλη μου. Μεγάλο, ειλικρινές, παιδικό, ανέμελο, χρωματιστό.
Πηγή video: https://www.facebook.com/athensdeejay/videos/10153044796023915/
