Ζούμε σε μια εποχή που μας επιβάλλεται δυστυχώς να λειτουργούμε διαρκώς σε γρήγορους ρυθμούς. Οι ανάγκες και οι μηχανισμοί που έχουμε δημιουργήσει εμείς οι ίδιοι, μας υποβάλλουν σε διαδικασίες ψυχοφθόρες και αγχωτικές, που απαιτούν από εμάς να είμαστε πολυδιεργαστικοί. Απαιτούν σε λίγο χρόνο να κάνουμε πολλά πράγματα. Όλο νιώθουμε την πίεση του χρόνου και όλο τρέχουμε, δίχως σταματημό.
Γινόμαστε λοιπόν βιαστικοί. Και όταν μαθαίνεις να είσαι βιαστικός, είσαι έτσι παντού. Από τη δουλειά σου, τη προσωπική σου φροντίδα, τον χρόνο που ξοδεύεις με τους φίλους σου, τον τρόπο που αγαπάς. Ρίχνεις φευγαλέες ματιές στα πάντα. Σε ρωτάνε τι κάνεις και απαντάς και εκεί βιαστικά. Μιλάς γρήγορα για να προλάβεις να πεις όσο το δυνατόν περισσότερα, σε όσο το δυνατόν λιγότερη ώρα. Μονοπωλείς έτσι τη «συζήτηση» και έπειτα δεν ακούς, γιατί επεξεργάζεσαι ετεροχρονισμένα όσα είπες.
Η βιασύνη έρχεται και παίρνει τη ποιότητα από τη ζωή μας. Κλέβει στιγμές και φεύγει. Γιατί είναι εκεί για να μας γεμίσει άγχος. Και το άγχος σε καμία περίπτωση δεν είναι καλό για το σώμα μας και για τη ψυχική μας διαύγεια. Ο εγκέφαλός μας πυροδοτείται από πολλαπλές σκέψεις και το σώμα μας βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη ένταση. Αποτέλεσμα; Όσο πιο συχνά βρισκόμαστε σε καταστάσεις στρες, τόσο πιο δύσκολο μας είναι να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά της καθημερινές μας υποχρεώσεις.
Είναι τότε που βρισκόμαστε στη μέση ενός domino effect. Εκτιθέμεθα σε ό, τι μπορεί να κουβαλάει μαζί του το άγχος. Θυμός, απογοήτευση, φόβος, οξυθυμία, κούραση και πολύ συχνά ακόμα και κατάθλιψη. Δεν είναι λίγες οι φορές που το στρες θα μας οδηγήσει σε παρανοήσεις και λάθος συμπεράσματα. Και όσο βιαζόμαστε, τόσο το στρες εντείνεται, και όσο εντείνεται, τόσο η κατάσταση επιδεινώνεται.
Πρακτικά μιλώντας, από την άλλη, είναι πλέον γνωστό τοις πάσι πως όποιος βιάζεται όχι μόνο σκοντάφτει, αλλά τείνει πολλές φορές να αργεί κιόλας. Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις, έχουν για μια ακόμη φορά το πάνω χέρι.
Φαντάσου να βιάζεσαι να προλάβεις το λεωφορείο, γιατί πριν λίγο βιαζόσουν να κάνεις ένα τηλεφώνημα, το οποίο κράτησε παραπάνω από όσο περίμενες. Πηγαίνοντας βιαστικά να πάρεις το παλτό σου από τη καρέκλα που το είχες ακουμπήσει, παρασύρεις τη κούπα με τον καφέ που βιαστικά είχες ακουμπήσει στην άκρη του τραπεζιού. Χύνεται ο καφές, γίνεσαι χάλια από πάνω έως κάτω. Μάντεψε ποιος θα αργήσει και ενδεχομένως θα χάσει το λεωφορείο…
Μη συγχέεις την ταχύτητα με τη βιασύνη και σκέψου πως αν δε βιαζόσουν, θα είχες κάνει το τηλεφώνημα νωρίτερα, δε θα είχε χρειαστεί να πάρει περισσότερο χρόνο από όσο είχες υπολογίσει, γιατί θα ήσουν συγκεντρωμένος και δε θα χρειάζονταν επαναλήψεις, ήρεμα θα είχες πάρει το παλτό σου και θα είχες μπει κύριος στο λεωφορείο, στην ώρα σου. Δε θα είχες μάλιστα τον κίνδυνο να έχεις ξεχάσει κάτι πίσω και να σε βασανίζει όλη την ώρα της διαδρομής.
Ελλείψει οργάνωσης και καλής διαχείρισης χρόνου, πάντα θα βιαζόμαστε. Όσο θα βιαζόμαστε τόσο χειρότερη θα γίνεται η ποιότητα της ζωής μας. Θα κάνουμε ζημιές, θα ξεχνάμε, θα χάνουμε τη στενή και ουσιαστική επαφή με φίλους, δε θα μπορούμε να χαρούμε τίποτα στο έπακρο.
Η ζωή είναι μικρή για να είναι βιαστική. Πάρτε το χρόνο σας. Ακούστε τους φίλους σας όταν το χρειάζονται, κάντε μια αγκαλιά τη μητέρα σας πριν φύγετε για δουλειά το πρωί. Οι στιγμές δε γυρνάνε πίσω. Αν τις αφήσουμε να φύγουν, επειδή βιαζόμαστε, χάνονται, τις παίρνει το ποτάμι του χρόνου και τις παρασύρει μακριά μας.
Πριν καταλήξουμε λοιπόν γέροι πριν την ώρα μας και ψάχνουμε να βρούμε το λόγο που βιαζόμασταν σε όλη μας τη ζωή, ας σταματήσουμε στον δρόμο για τη δουλειά και ας χαϊδέψουμε το σκυλάκι που μας έχει πάρει από πίσω. Ας μυρίσουμε τα πρώτα ζουμπούλια της άνοιξης. Ας σηκώσουμε το κεφάλι από το ρολόι, για να χαιρετήσουμε την περιπτερού της γειτονιάς. Αλλιώς μας βλέπω να καταλήγουμε σαν τον Άνταμ Σάντλερ στο «Kλικ». Εξαρτημένοι από τη βιασύνη μας για τη δουλειά και τις υποχρεώσεις, να ξεχνάμε όσα έχουν πραγματικά αξία σε αυτή τη ζωή.
«Η φύση ποτέ δε βιάζεται κι όμως όλα τα εκπληρώνει», όπως λέει και ο Λάο Τσι, εμείς γιατί να μη μπορούμε;
Πρώτη δημοσίευση: www.mindthetrap.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου